ΜΠρΑθ (ΑσφΜ) 1759/2013: ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ Ν. 4093/2012

ΜΠρΑθ (ΑσφΜ) 1759/2013

Διαθεσιμότητα μισθωτών Ν. 4093/2012 - Δικαίωμα στην εργασία - Αρχή ισότητας - Δικαίωμα στην προσωπικότητα - Προστασία ιδιοκτησίας - Αρχή αναλογικότητας - Διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου στον δημόσιο τομέα - Αντισυνταγματικότητα ρύθμισης - Ασφαλιστικά μέτρα - Υποχρέωση απασχόλησης εργαζομένου -.

Θέση σε διαθεσιμότητα εργαζομένου στον δημόσιο τομέα. Ο θεσμός της διαθεσιμότητας αποτελεί έναν νέο sui generis είδος απόλυσης υπό προθεσμία. Κριτήρια για τη θέση του εργαζομένου σε διαθεσιμότητα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαθεσιμότητας ο εργαζόμενος δεν δύναται να παρέχει την εργασία του, ούτε ο εργοδότης να την αποδέχεται. Η παροχή εργασίας αποτελεί δικαίωμα του εργαζομένου που ερείδεται επί του δικαιώματος της προσωπικότητας και επί του συνταγματικά προστατευόμενου δικαιώματος για ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας καθώς και επί του ατομικού και κοινωνικού δικαιώματος για εργασία. Μείωση των αποδοχών του εργαζομένου κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητας και μάλιστα σε συνέχεια των επανειλημμένων δραστικών περικοπών αποδοχών που επήλθαν τα δύο τελευταία έτη. Αντίθεση με τη συμβατική ελευθερία, την εργασία ως δικαίωμα και την προστασία της περιουσίας του εργαζομένου. Προσβολή της ανθρώπινης αξίας. Αντίθεση με την αρχή της αναλογικότητας και της ισότητας. Το κριτήριο που επελέγη από τον νόμο για την επιλογή των απολυτέων δεν κρίνεται κατάλληλο καθώς δεν περικόπτονται θέσεις εργασίας που δεν είναι αναγκαίες ούτε απολύονται οι λιγότερο αποτελεσματικοί υπάλληλοι. Η επιλογή των απολυτέων από τον νόμο με μοναδικό κριτήριο τη διαδικασία που είχε ακολουθηθεί για την πρόσληψή τους προσβάλλει επίσης τις αρχές της ισότητας και της αξιοκρατίας. Ο θεσμός της διαθεσιμότητας του Ν. 4093/2012 εισάγει διάκριση σε βάρος πρώην εργαζομένων ορισμένου χρόνου, καθώς καταλαμβάνει τους εργαζόμενους των οποίων οι διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου αναγνωρίσθηκαν ως αορίστου χρόνου συμβάσεις, με την εφαρμογή της διαδικασίας του άρθρου 11 ΠΔ 164/2004, σε συμμόρφωση με την Οδηγία 1999/70/ΕΚ. Ασφαλιστικά μέτρα. Κρίθηκε ότι λόγω των τρεχουσών οικογενειακών και οικονομικών αναγκών της αιτούσας, πιθανολογείται επείγουσα ανάγκη και άμεσος κίνδυνος και γίνεται δεκτή η αίτησή της να υποχρεωθεί ο καθ’ ού Δήμος να αποδέχεται προσωρινά την προσηκόντως προσφερόμενη εργασία της στην υπηρεσία που απασχολείτο, καταβάλλοντάς πλήρως το σύνολο των νόμιμων αποδοχών της, μέχρι να εκδοθεί οριστική απόφαση επί της τακτικής αγωγής της κατά του καθ’ ού.

ΕΔΔΑ: ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 14 ΚΑΙ 8 ΤΗΣ ΕΣΔΑ ΛΟΓΩ ΑΡΝΗΣΗΣ ΕΓΚΡΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΙΟΘΕΣΙΑΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ

Στην υπόθεση Χ. και λοιποί κατά Αυστρίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έκρινε, με την απόφασή του της 19ης Φεβρουαρίου 2013, ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 14 (απαγόρευση των διακρίσεων) σε συνδυασμό με το άρθρο 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

ΣτΕ 292/2012: Ακυρωτέα η τροποποίηση ρυμοτομικού σχεδίου Δήμου με υπουργική απόφαση και όχι Προεδρικό Διάταγμα

ΣτΕ 297/2012 

Η διάταξη του άρθρου 10 παρ. 1 του ν. 3044/2002, που αναθέτει στον Υπουργό, ήτοι σε άλλο όργανο της Διοικήσεως και όχι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την αρμοδιότητα εν γένει τροποποιήσεως του σχεδίου και καθορισμού των όρων δομήσεως εκατέρωθεν του βασικού οδικού δικτύου, ήτοι πολεοδομικές αρμοδιότητες που δεν ανάγονται σε εντοπισμένη τροποποίηση του σχεδίου, είναι αντίθετη προς τα άρθρα 43 παρ. 2 και 24 παρ. 2 του Σ. Δεκτή η αίτηση με την οποία ζητείται η ακύρωση απόφασης του Υφυπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, με την οποία τροποποιήθηκε το ρυμοτομικό σχέδιο του Δήμου σε συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο και ειδικότερα εγκρίθηκε η μετατροπή τμήματος του οικοδομικού αυτού τετραγώνου από χώρο πολιτιστικών χρήσεων, σε χώρο για την ανέγερση κτηρίου υπηρεσιών του ΙΚΑ. 

ΜΠρΑθ 136/2013: ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΕΝΣΗΜΟΥ ΕΠΙ ΑΙΤΗΣΕΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

ΜΠρΑθ 136/2013

Παραδεκτή η συζήτηση της αίτησης ασφαλιστικών μέτρων χωρίς να υφίσταται ανάγκη καταβολής δικαστικού ενσήμου.

Θα έπρεπε συνεπώς ο διάδικος (ανεξαρτήτως της θέσης του ως ενάγοντος ή εναγομένου) να καταβάλει δικαστικό ένσημο για τις προτάσεις, τις αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων, την άσκηση ενδίκων μέσων, τις κλήσεις που καταθέτει ενώπιον οποιουδήποτε δικαστηρίου και άρα θα υποχρεώνονταν σε πολλαπλή καταβολή δικαστικού ενσήμου για την ίδια ένδικη υπόθεση. Κάτι τέτοιο όμως θα έρχονταν σε ευθεία αντίθεση τόσο με το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος, όσο και με το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, οι οποίες επιτρέπουν μεν στο νομοθέτη τη θέσπιση προϋποθέσεων για την παροχή προστασίας από τα δικαστήρια, οι προϋποθέσεις όμως αυτές πρέπει, αφενός μεν να συνάπτονται και να είναι ανάλογες με την λειτουργία των δικαστηρίων και την ανάγκη αποτελεσματικής απονομής της δικαιοσύνης, αφετέρου δε να μην υπερβαίνουν τα όρια εκείνα, πέρα από τα οποία θα συνεπάγονταν την κατάλυση του κατά την προμνησθείσα συνταγματική διάταξη ατομικού δικαιώματος δικαστικής προστασίας (ΑΕΔ 33/1995, ολΣτΕ 601/2012, ΟλΣτΕ 647/2004, ολΣτΕ 3087/2011, ολΕλΣυν 2006/2008, ΕΔΔΑ της 28-10-1998, Ait Mououb κατά Γαλλίας, της 15-2-2000 Garcia Manipardo κατά Ισπανίας, της 19-5-2001 Kreuz κατά Πολωνίας)

ΟλΣτΕ 38/2013: ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Ο "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ"

38/2013 ΣΤΕ (Ολομ.) 
 
 

(Α` ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ) ΟΤΑ. Συνενώσεις και καταργήσεις Δήμων στο πλαίσιο του προγράμματος «Καλλικράτης». Κριτήρια και αρχές με βάση το άρθρο 101 του Συντάγματος. Εννοια τοπικότητας. Κρίση για τη συνταγματικότητα της κατάργησης και συνένωσης Δήμων. Με μειοψηφία.

  

ΟλΣτΕ 95/2013: ΕΠΙΔΟΜΑ 176 ΕΥΡΩ

95/2013 ΣΤΕ (Ολομ.)
 
 

(Α΄ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ) Δικαστικοί υπάλληλοι και μηνιαία παροχή των 176 ευρώ. Πότε επιτρέπεται η χορήγηση μισθού ή επιδομάτων. Η Διοίκηση δεν είχε υποχρέωση, αλλά διακριτική ευχέρεια να εκδώσει ΚΥΑ, με τις οποίες να επεκτείνει τις ευνοϊκές μισθολογικές ρυθμίσεις που προβλέπονται από υπουργικές αποφάσεις, εκδιδόμενες δυνάμει συλλογικών συμφωνιών, και στο λοιπό προσωπικό του Δημοσίου που δεν συμμετείχε στη σύναψη τέτοιων συμφωνιών. Δεν είναι παράνομη η παράλειψη της Διοικήσεως να επεκτείνει τη χορήγηση της ένδικης παροχής και σε υπαλλήλους, που ελάμβαναν άλλου είδους πρόσθετη μισθολογική παροχή, ίση ή ανώτερη με τα 176 ευρώ. Δεν συνέτρεχε η νόμιμη προϋπόθεση για την χορήγηση της παροχής αυτής και στους αναιρεσιβλήτους, δικαστικούς υπαλλήλους, εφόσον ελάμβαναν πρόσθετες μισθολογικές παροχές, που υπερέβαιναν τα 176 ευρώ, και δεν παραβιάστηκε η αρχή της ισότητας. Εσφαλμένη αντίθετη κρίση της προσβαλλόμενης απόφασης. Δεν συντρέχει περίπτωση παραπομπής της υποθέσεως στο ΑΕΔ. Εφόσον με απόφαση του ΣτΕ κρίθηκε οριστικά ότι η κρινόμενη αίτηση ασκείται παραδεκτά, λόγω ευρύτερων δημοσιονομικών επιπτώσεων, οι ισχυρισμοί των αναιρεσιβλήτων που αμφισβητούν το παραδεκτό λόγω του ποσού της διαφοράς, είναι απορριπτέοι ως αλυσιτελείς. Δεκτές η αναίρεση και η έφεση, απορρίπτεται η αγωγή (αναιρεί την υπ΄ αριθμ. 1342/2009 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης). Η αίτηση παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια του ΣτΕ με την υπ΄ αριθμ. 792/2012 απόφαση του ΣΤ΄ Τμήματος.